Ավանդաբար գրապաշտ մեր ազգի համար կրթությունը շարունակում է պաշտամունք
մնալ: Ցավոք, կրթությունն այսօր հիշատակվում է կաշառասուն ասպարեզների առաջին
շարքում: Հետաքրքիր է, որ թե՛ դպրոցական, թե՛ բուհական համակարգում պատկերը
գրեթե նույնն է:
Բուհը, որ համարվում է մասնագիտական ուսման դարբնոց, մեղմ
ասած, այսօր այնքան էլ որակյալ կադրեր չի տալիս: Ե՛վ սովորողը, և՛ ուսման
հետ գլուխ չունեցողը հայտնվում են նույն հարթության վրա` քննաշրջանը ոսկե
երակի վերածած դասախոսի կամավոր կամ հարկադիր զոհը դառնալով: Երևի ոչ մի
ոլորտ այնքան խնդիրներ չունի, որքան այսօր կուտակվել է կրթական
համակարգում:Հանրակրթական դպրոցն էլ կորցրել է գիտելիքի գլխավոր մատակարարի իր
առաքելությունը: Դպրոցն ընդամենը ձևական օղակ է դարձել դեպի բուհ
ճանապարհին: Դպրոցի վարկի անկմանը զուգընթաց` ամրապնդվում է
կրկնուսույցների ինստիտուտը, որը գրեթե զանգվածաբար անցնում են մասնավոր ու
պետական բուհերի դիմորդները:Իսկ մնացած հարցերում մեր կրթությունը պարտաճանաչ նմանակում է զարգացած
աշխարհի կրթական չափորոշիչները` բակալավրիատ, մագիստրատուրա, 12-ամյա դպրոց… Նորոգվում ու հիմնանորոգվում են դպրոցները,
ջեռուցման նախնադարյան համակարգից անցնում ենք լոկալ համակարգի:
Համակարգիչները փոխարինել ու շարունակում են փոխարինել գրքերին:Եվ սա է հիմնական պատճառներից մեկը, որ մեր երեխաները հայոց լեզուն, հայ
գրականությունը, հայոց պատմությունն ամենից վատ գիտեն: Ազգային ու
քաղաքացիական մտածողությունն այս երեք առարկաներն են սերմանում:Ուսումնական ծրագրերում ու պլաններում այս առարկաների տարածքն ու
նշանակությունն աններելի նվազել է: Նրանց տեղն այսօր գրավել են անգլերենն
ու համակարգիչը: Բայց ի՞նչ պետական դպրոց` առանց գրականության ու
պատմության,: Կրթական ոլորտը պարզապես չընդհատվող
փորձարարությունների շրջան է ապրում: Անցումային շրջան է. այսպես ենք
արդարացնում մեր վրիպումներն ու դժվարությունները նաև այս ասպարեզում:
Բայց գալիս է սեպտեմբերի 1-ը, ամենագեղեցիկ օրերից մեկը հայ մարդու ու նրա
զավակի համար:Ուզում եմ շնորհավորել ձեր սեպտեմբերի մեկը և մաղթել կանաչ ճանապարհ այս անարդար դարում:
No comments:
Post a Comment